over Jip

Als kind was ik altijd al een beetje anders, ze noemden mij verlegen. Ik keek altijd graag de kat uit de boom, was stil en introvert. Mijn vier jaar jongere broertje had veel aandacht nodig van mijn ouders, waardoor ik snel zelfstandig werd. Ik wilde mijn ouders niet nog meer belasten, dus vroeg ik nooit om hulp. En mijn ouders dachten dat ik mijn eigen boontjes wel kon doppen. Op mijn achttiende ging dat fout. Ik stortte in. Ik was zo angstig dat ik bijna niet meer naar buiten durfde en had vaak paniekaanvallen en hyperventilatie. Ik leefde ook niet gezond: ik at niet gezond, sliep weinig, dronk veel alcohol en gebruikte meer dan regelmatig drugs om alles te dempen. Vanaf dat moment ben ik hard met mezelf aan de slag gegaan. Thema’s die speelden waren: “ik moet alles alleen doen”, “ik ben niet goed genoeg”, perfectionisme, faalangst, een laag zelfbeeld, geen nee kunnen zeggen, altijd voor de ander zorgen maar niet voor mezelf. Hiermee ben ik onder begeleiding aan de slag gegaan. Dit proces ging niet in een rechte lijn. In 2018 kwam ik alsnog in een burn-out terecht. 

Dit was voor mij een wake-upcall. Ik moest de dingen echt anders gaan doen. Ik had inzichten opgedaan over mijn patronen en belemmerende overtuigingen, maar ik had er te weinig verandering in aangebracht. Goed voor mezelf gaan zorgen, mijn perfectionisme echt loslaten, meer naar de kern van mijn problemen en mijn trauma’s aankijken. Met behulp van allerlei therapieën ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Ik kreeg antidepressiva die ervoor zorgde dat ik mezelf niet meer was, dit heb ik snel weer afgebouwd. Ik had ook vage fysieke klachten, zo kon ik een hele tijd nauwelijks lopen vanwege onverklaarbare pijn in mijn onderbenen. Ik ben bij allerlei fysiotherapeuten, verschillende artsen en specialisten geweest en niemand wist wat het was. Ik werd volgestopt met medicatie die alles verdoofde, maar waarbij ik ook niet meer wist wat ik deed en niet mocht autorijden. Ik ben zelfs een keer bijna onder het mes gegaan, ze wilden mijn benen openleggen want daar zat de oorzaak. Toen de artsen van tevoren nog 1 test deden bleek dat dit helemaal geen zin zou hebben. De aandoening waarvan ze dachten dat ik die had, bleek ik helemaal niet te hebben. Dit alles heeft me aan het denken gezet over de reguliere gezondheidszorg. Dit moest toch anders kunnen? Het wonderbaarlijke was dat toen het met mij weer beter begon te gaan, de fysieke klachten ook stopten. Ik kon opeens weer alles pijnvrij, terwijl ik jaren met constante pijn heb geleefd. Er was dus helemaal geen fysieke oorzaak voor mijn klachten.   

Ik heb me omgeschoold tot personal trainer, ik merkte dat ik het heerlijk vind om mensen te begeleiden zodat ze weer meer in contact komen met zichzelf en hun innerlijke kracht. Maar dit voelde voor mij nog niet volledig. Ik wil mensen op meer manieren helpen dan alleen op fysiek vlak. Als aanvulling heb ik opleidingen en cursussen gevolgd in motiverende gespreksvoering, gedragscoaching en beweegcoaching. Ik leerde Jimmy kennen en we stimuleerden elkaar om onszelf nog meer te ontwikkelen, en eigenlijk doen we dat nog steeds. Naar mijn idee ben je nooit klaar met zelfontwikkeling. 

Ik kwam meer in aanraking met spiritualiteit. Ik was altijd heel down to earth, maar door de jaren heen ben ik steeds minder sceptisch tegenover het spirituele en het energetische gaan staan. Ook hierin wilde ik mijn kennis verbreden. Ik ben Reiki cursussen gaan volgen en mag mezelf officieel Reiki Master noemen. Daarnaast heb ik de opleiding tot Holistisch Coach gevolgd. Dit alles samengevoegd is mijn passie, mijn levensmissie: mensen begeleiden om meer in hun kracht te staan.